بررسی مقایسه ای تاثیر ۲ روش تجویز هپارین به صورت مداوم و متناوب بر روی زمان ترومبوپلاستین نسبی

در مطالعه حاضر، از میان روش های متعدد که برای تجویز داروی هپارین به عنوان پیش گیری و یا درمان بیماری های مختلف وجود دارند، 2 روش انفوزیون مداوم و تجویز منقطع از نظر تاثیر بر روی aptt در زمان های مختلف با هم مقایسه شده اند تا مزایا و معایب هر یک روشن تر شود. مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی(تجربی مداخله گر) بر روی 423 بیمار انتخاب شده به صورت احتمالی ساده و با سنجش aptt با یک کیت مشخص و استاندارد در ساعت های تعیین شده، انجام شده است. در روش تزریق منقطع 5000 واحد هپارین، سطح نزدیک به مطلوب درمانی در فاصله 1 تا 5/1 ساعت بعد از تزریق حاصل گردید. در مدت زمان قبل از ساعت فوق سطح aptt بسیار بالاتر و در ساعات بعد از آن پایین تر از حدود معیار درمانی و سطح مطلوب قرار داشت. در حالی که سطح aptt در روش انفوزیون مداوم تقریباً ثابت بود. از آن جائی که سطح aptt در گروه با انفوزیون مداوم نسبت به گروه تزریق منقطع ثابت تر و محدوده درمانی لازم، پایدارتر بوده است و بدیهی است این حالت از نظر فارماکودینامیک مدنظر درمان می باشد، لذا روش اول برای پیش گیری از وقوع مجدد ترمبوز و نیز عوارضی چون خون ریزی و هم چنین کاهش موارد نیاز به سنجش مکرر aptt ارجح می باشد.